อ่านแล้วคุณรู้สึกอย่างไร - อ่านแล้วคุณรู้สึกอย่างไร นิยาย อ่านแล้วคุณรู้สึกอย่างไร : Dek-D.com - Writer

    อ่านแล้วคุณรู้สึกอย่างไร

    อ่านแล้วคุณจะมีความคิดดีๆเพิ่มมากขึ้น

    ผู้เข้าชมรวม

    142

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    142

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  3 มี.ค. 49 / 15:48 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      > > อ่านแล้วคุณรู้สึกอย่างไร
      > > อ่านซะก่อนที่จะสายเกินไปกับคุณ
      > >
      > > ทุกวัน ฉันต้องตื่นเช้า เข้างานแปดโมง
      วันนี้..ก็เหมือนเคย
      > > แต่เมื่อคืนฉันทำงานจนดึก ตื่นสาย.. อารมณ์ตอนนั้น
      > โมโหตัวเองมาก
      > > ที่ลืมตั้งนาฟิกาปลุก ( โดนเจ้านายด่าแน่ๆ )
      > >
      > > แม่มาเคาะประตูห้อง ..."ตื่นหรือยังลูก หกโมงแล้ว"
      > > ฉันหงุดหงิดมาก ...........โธ่ !!
      > แล้วทำไมแม่ไม่ปลุกหนูให้เร็วกว่านี้
      > > เนี่ย..หนูไปทำงานไม่ทันแล้ว วันนี้..มีประชุมด้วย
      > >
      > > "แม่ทำข้าวต้มให้หนูอยู่ เมื่อคืนเห็นนอนดึก
      > อยากให้กินอะไรร้อนๆ หน่อย"
      > > ........ แม่ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่กง..ไม่กินมันแล้ว
      > > ........ แม่จับแขนฉันเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้อง อาบน้ำ
      > แต่งตัวเสร็จ
      > > ลงมาข้างล่าง
      > >
      > > แม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว "
      > กินข้าวต้มกับแม่ก่อนนะลูกนะ แม่รอหนูอยู่
      > > "
      > > หนู.....ไม่กิน พูดโดยไม่มองหน้าแม่
      > > เดินออกมาจากบ้านทันที
      > >
      > > .... ถึงที่ทำงาน "ไม่รู้หรืองัย ว่าวันนี้มีประชุม
      > แล้วรายงานอยู่ไหน"
      > > ยกมือไหว้ .. ขอโทษค่ะพี่
      > รีบส่งรายงานให้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน
      > > "พี่เลื่อนประชุมไปเป็น 10 โมงนะ
      > เดี๋ยวช่วยไปหาอะไรให้พี่กินหน่อยสิ"
      > > ... ได้ค่ะพี่ .....
      > >
      > > วิ่งเข้าห้องครัว หยิบโจ๊กกึ่งสำเร็จรูป รีบ รีบ รีบ
      > เติมน้ำร้อน ....ว๊า
      > > !!
      > > น้ำร้อนลวกมือ
      > > ... มาแล้วค่ะพี่ โจ๊กร้อนๆ เลยค่ะ....
      > > ออกจากห้องประชุมเกือบเที่ยง
      > >
      > > แม่โทรมาจากบ้าน " เมื่อเช้า..
      > หนูวางผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงไหนลูก
      > > แม่หาในตะกร้าไม่เจอ จะเอาไปซักน่ะ "
      > > .... หาไม่เจอก็ไม่ต้องซักหรอก
      > > หนู....จำไม่ได้ คงโยนไว้ที่ไหนน่ะแหละ
      > > เมื่อเช้าหนูรีบ ....... " ไม่เป็นไรลูก
      > >
      > > แล้วเย็นนี้..กลับกี่โมง มากินข้าวกับแม่นะ"
      > > ......ยังไม่รู้หรอกแม่ ว่างานเสร็จเมื่อไหร่
      > > ยังงัย.....แม่กินไปก่อนเลยแล้วกัน ไม่ต้องรอ .....
      > วางหูโทรศัพท์
      > >
      > > ...ก้มหน้า ก้มตาทำงาน เอาใจเจ้านาย ......
      > > "เอ!! พี่วางบัญชีรายชื่อลูกค้าทิ้งไว้แถวนี้มั่งรึเปล่า
      > > ไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน
      > > หาไม่เจอ
      > > ... ไม่เป็นไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูช่วยหา
      > > พี่ลงไปทานข้าวเถอะค่ะเที่ยงกว่าแล้วนะคะ
      > > .. หา หา หา หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ โธ่..พี่ขา
      > > ก็พี่มาทำหล่นไว้ใต้เก้าอี้ในห้องประชุมนี่นา โอย !!
      > > เที่ยงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้าวไม่ทันแน่ๆ
      > > ไม่เป็นไร..บะหมี่ซักห่อพออิ่มก็แล้วกัน
      > >
      > > ....พี่คะ เจอแล้วนะคะ พี่ทำหล่นไว้ที่ห้องประชุมค่ะ
      > > " อ้าว..เหรอ " รับเอกสารคืน ไม่มีแม้แต่ขอบใจสักคำ
      > > แต่ฉันกลับปลื้ม ที่ทำให้เจ้านายพอใจได้
      > > ใกล้เลิกงานแล้ว.. รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า
      > > " ช่วยแก้งานตรงนี้ให้พี่หน่อยนะ
      > เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะพี่เลย
      > > พี่กลับก่อนละ..
      > > ว่าแต่ว่า เราน่ะมีธุระอะไรรึเปล่า
      > คงต้องกลับช้านิดนึงนะวันนี้"
      > >
      > > ... ยิ้มรับ.. ไม่มีธุระอะไรค่ะพี่
      > เดี๋ยวหนูพิมพ์ให้เลยค่ะ
      > > โทรหาเจ้านายตอนเกือบทุ่ม ...... พี่ขา หนูแก้ไข
      > > และตรวจทานเรียบร้อยแล้วค่ะ หนูวางไว้บนโต๊ะนะคะ
      > >
      > > " กลับดึกจังลูก จะอาบน้ำก่อน หรือ กินข้าวก่อนล่ะ ?? "
      > > .....เงียบไม่มีเสียงตอบ ไม่มีรอยยิ้ม
      > > " มา มา แม่ช่วย " แม่รวบของจากมือฉันไปวางบนโต๊ะ
      > > ... หนูเหนื่อยมากเลยแม่ หนูอยากพักผ่อน
      > >
      > > กำลังจะเดินขึ้นห้อง ..
      > ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ..เจ้านายเหรอคะมีอะไรรึเปล่าคะ
      > > อ๋อ !! ไม่ยุ่งค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการให้เลยค่ะ กุลี กุจอ
      > เปิดคอมพิวเตอร์ ..
      > > เจ้านายคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ
      > >
      > > แม่..หายไปไหน ในครัวไม่มี ห้องนอนไม่มี
      > แม่นั่งอยู่หลังบ้านเหงาๆ
      > > คนเดียว....
      > > แม่แอบร้องไห้ .. เพราะฉันสินะ ฉันทำให้แม่ต้องร้องไห้
      > > แม่..ดูแลฉันมาทั้งชีวิต
      > >
      > > เป็นห่วงฉัน รักฉันมากกว่าใครๆ
      > แต่..ฉันตอบแทนได้สาสมเหลือเกิน
      > > ฉันเริ่มทบทวน.. เจ้านายคนที่ให้เงินเดือนฉัน กับ
      > > แม่คนที่ให้ความเป็นคนแก่ฉัน
      > >
      > > เพื่อประจบสอพลอเจ้านาย
      > ฉันทำร้ายผู้ให้กำเนิดได้เพียงนี้เลยหรือ
      > > แม่!! หนูขอโทษ
      > > ใคร?? เคยเป็นแบบฉันบ้าง ...........
      > >
      > > แม่มีเพียงคนเดียวครับ คนเดียวจริงๆ
      > ทำดีกับท่านไว้เถอะครับ
      > >
      > >
      >
      สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมักเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่เราเห็นอยู่ทุก
      > วัน
      > >
      > > เราก็คิดอยู่ว่าเราก็ต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป
      > >
      > > ไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้มันสำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า
      > >
      > > เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน
      > >
      > > คน ๆ นั้นวิ่งตามเราอยู่ทุกวัน ใส่ใจเราอยู่ทุกวัน
      > >
      > > เราก็มักจะเห็นแค่ว่าใครคนหนึ่งกำลังทำอะไรที่ดู งี่เง่า
      > น่ารำคาญ
      > >
      > > จนวันหนึ่งถ้าเราสูญเสียคนๆนั้นไป
      > >
      > > เราก็อาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง
      > >
      > > เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้มาเหมือนเดิม
      > >
      > >
      > หรือบางทีเราก็อาจจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ
      > >
      > > แต่จะมีใครที่เคยรู้สึกถึง
      > >
      > > ความรู้สึกของคนที่เป็นผู้ให้ๆ เราทุกสิ่งทุกอย่าง
      > >
      > > บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่อาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ
      > >
      > > แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ
      > >
      > > เหมือนความรักของพ่อแม่
      > >
      > > เหมือนความรักของญาติผู้ใหญ่ของคุณ
      > >
      > > เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ
      > >
      > > คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม
      > >
      > > คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีพอหรือยัง
      > >
      > > คุณให้ความสำคัญกับคน-ถูกคนหรือเปล่า
      > >
      > >
      >
      คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณมากกว่าคนที่ให้ความรู้สึกที่ดีกับคุณหรือเป
      > ล่า
      > >
      > >
      >
      ''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
      >
      ''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
      > '''
      > >
      > > ''''''
      > >
      > > สิ่งที่สำคัญมักมองไม่เห็นด้วยตาแต่ต้องมองด้วยหัวใจ
      > >
      > > แต่เรามักไม่มีเวลาพอที่จะใช้หัวใจมอง
      > >
      > > เรามองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสิน
      > >
      > > เรามองดูความรวยความจนของคน ที่สิ่งของที่เขาใช้
      > >
      > > เรามองความดีของคน ตรงที่เขาแสดงให้เราเห็น
      > >
      > >
      > เรามองอะไรหลายอย่างด้วยตาแล้วเราก็ตัดสินคนเพียงแค่เวลาไม่เกิน 5 นาที
      > >
      > > เราต้องสูญเสียมิตรที่ดีไปเพียงเพราะเราอ้างว่าไม่มีเวลา
      > >
      > > เราไม่มีเวลาก็ต่อเมื่อเราไม่สนใจ
      > >
      > > เราไม่ให้ความสำคัญต่อสิ่งนั้น ต่อคนๆนั้น
      > >
      > >
      > แต่ถ้าลองมองย้อนดูทำไมเราถึงมีเวลาทำอะไรมากมายหลายอย่างในแต่ละวัน
      > >
      > > เพราะเราให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ
      > >
      > > ทำไมคุณไม่ลองให้ความสำคัญกับสิ่งที่คุณลืมไป
      > >
      > > กับคนที่หวังดีกับคุณแต่คุณไม่เคยมอง
      > >
      > > อย่าปล่อยให้มิตรภาพดีๆต้องมีรอยร้าว
      > >
      > > เพราะเมื่อวันหนึ่งที่คนๆ นั้นต้องจากเราไป
      > >
      > > เราจะได้จากกันด้วยความรู้สึกที่ดี
      > >
      > > เราจะได้ไม่รู้สึกผิดเพราะว่า
      > >
      > > เรายังทำดีกับเขาไม่เพียงพอ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×